Yer/Tarih: Alsancak Öküz/Haziran 2012
Bir an da kendimi hararetli bir tartışmanın içerisinde bulmuştum.
Tasarımcı: Ben tasarlamasam sen neyi pazarlayıp satacaksın ki? Sen benim gibi tasarım çizim yapabilir misin? Öyle kursa gitmekle olmuyor bu işler, o kadar okulunu okuduk! Bu yüzden ben olmadan, tasarım departmanı olmadan bir şirket kurulamaz!
Pazarlama: Tamam, ben zaten tasarlarım demiyorum ki, benim dediğim senin tasarladığını kim pazarlayıp satacak? Şirket nasıl para kazanacak? Holdingler, şirketler sadece tasarımla mı bu noktalara geldi?
Artık konuya dahil olma zamanı gelmişti.
İK: Peki tasarlanan bu ürünün üretilmesi gerekmiyor mu? Yani sadece tasarlamak, çizmek yetiyor mu?
Tasarımcı: Üretilmesi şart! Bak işte pazarlama yapılması için üretim gerekli, üretim içinde tasarım. Yine tasarıma geliyoruz.
Kendini bulunmaz hind kumaşı sanan bu arkadaş ile tanışma zamanı da gelmişti artık.
İK: Ben de İK’da çalışıyorum, senin bu mantığına göre ben seni işe almazsam tasarım olmaz, üretim olmaz, pazarlama-satış olmaz. Bu durumda şirketin en önemli çalışanı İK’cı, en önemli departmanı İK mı?
Tasarımcı arkadaşımız yaşadığı küçük şoku atlattıktan sonra uzun süredir savunduğu düşünce darbe almasına rağmen “evet” dedi. Gerçi o saatte daha fazlasını da beklemiyordum.
Peki en önemli departman İK en önemli çalışan İK’cılar mı? Ne yazık ki hayır 🙂
Çünkü herhangi bir departmanı/çalışanı “önemli” diye addetmek kısa zamanda ciddi sıkıntıları beraberinde getirir. Bu yüzden şirketleri oluşturan departmanları ve çalışanları sistemin parçası olarak ele almak oluşabilecek problemlerin önüne geçmemizi sağlayacaktır.
