Her köşe başında üniversite olduğu günümüzde rakiplerinden bir adım önde olmak isteyen adaylar lisansüstü eğitim almak ve buna bağlı bir diploma hak etmek için uğraşırken bu yola düşmek isteyenler için lisansüstü eğitime on yılını vermiş birisi olarak altı küçük tavsiye:

• Kaçmak için yüksek lisans yapmayın: Kaçış sebebinizi bilemem ama sonuç genelde aynı, kaçamıyorsunuz ve yüksek lisansınız genelde yarım kalıyor.
• Tezli ve tezsiz yüksek lisans aynı akademik zorlukta değil: Biri gündüz biri gece; biri harçsız diğeri haraçlı; biri tezli biri tezsiz, ikisinin de aynı akademik zorlukta olmasını beklemek naiflik.
• Teori ve Pratik: Akademik hayat ile iş hayatındaki bilgi ve tecrübe hiçbir zaman denk olmadığını biliyorsanız yüksek lisans seviyesindeki akademik hayat ile iş hayatı arasındaki farkın daha da açıldığını tahmin etmek zor değil. Bu sebeple kariyeriniz ile alakasız bir bölümde yüksek lisans yaparak bu farkı açmanın manası yok.
• Yüksek lisans size iş hayatındaki tüm kapıları açmaz: Diploma enflasyonun olduğu iş hayatında yüksek lisans diplomanız sizi tek başına ne bir işe sokabilir ne de terfi sağlayabilir. Kariyer hedeflerinizi gerçekleştirebilmek ve günlük hayatınızda da mutlu olabilmek için ömür boyu öğrenmeyi içselleştirmelisiniz.
• Yüksek lisansın temeli: Gözünüzle gördüğünüz en basit şey bile kafanızda bir soru işareti oluşturmuyor; neden, nasıl niçin vb. sorular sizi rahatsız etmiyorsa boşuna yüksek lisans yapmayın. Çünkü yüksek lisansın temelinde “araştırma” olduğuna inananlardanım, bağzıları(!) kopyala – yapıştır eğitim verse dahi.

 

Otuzların başında olduğum için şimdilik otuz yaşından sonra kariyer değişikliğini ele alalım, kırklarda tekrar düşünürüm.

Sıcak bir yaz günü son sınavdan çıkarken kafada sıfır problem… Ertesi gün ise kafada tek bir soru işareti ve kariyer portallarında yüzlerce başvuru.

Ülkenin yıllardır oturtamadığı eğitim sistemi ve istihdam politikası sonucu bulunan ilk işe sevinçle başlanır. Kalem eteklerin uçuşmadığı, jilet gibi takım elbiselerin kimseyi kesmediği parfüm kokulu ofislerden after partylere oradan da long weekendlere yolculuk devam ederken fark edersin “ben aslında bu işi yapmak istemiyorum”.

Günün en az 12 saati yapmak istemediğin bir iş ile uğraşırken diğer yanda da acaba hangi iş beni mutlu eder diye düşünmek. Çözümsüzlük depresyonla sonuçlanabilir (Kesin bilgi için İsviçreli Bilim İnsanları görüşün).

Sahip olduğun kariyeri, maaş aralığını, yan hakları, sosyal statüyü bir kenara atıp “sevdiğini inandığın bir işi yapmayı düşünmek” de ayrı bir delilik durumu aslında çünkü davulun sesi uzaktan hoş gelir.

 

Hepimizin iş hayatına atılırken çalışmayı düşlediği şirketler vardı. Bu yazıyı okuyanlardan bazıları hayallerini gerçekleştirdi, bazıları gerçekleştirmek için hala çabalıyor.

Hayallerinizi yıkmak isterim ki çalışma rüyalarınıza giren o şirketlerin çoğu şu anda çalışmakta olduğunuz şirketlerden farksız. Çünkü o şirketlerin içinde de “insan” var. Ve insanın olduğu her yerde olduğu gibi problemler var. Zeplin egolu yöneticiler, oturmamış sistemler ya da oturmuş sistemden şikayet eden kuralsızlar, hayattan memnuniyetsizler, gözünü prim bürümüş satışçılar, lafla peynir gemisi yürüten uzmanlar, asgari ücretle çalışanlar hepsi sadece farklı bir çatının altında toplanmış vaziyetteler.